Rebelią na Isfahan w 1723 roku, w zawirowaniach Safawidów i walce o tron Perski, zapisał się w historii Rudābah Shāh Afshār.

Rudābah Shāh Afshār, znany również jako Nadir Szach, był niezwykle charyzmatyczną postacią na scenie politycznej XVIII-wiecznego Iranu. Urodził się w 1688 roku w małej wiosce w północno-wschodnim Iranie i pochodził z rodziny pasterskiej. Los, jednakże, miał dla niego inne plany. Wznosząc się z pokoleń rolników i pasterzy, Nadir Szach przekształcił się w jednego z najwybitniejszych dowódców wojskowych w historii Iranu, który nie tylko zjednoczył kraj po okresie rozbicia politycznego, ale także uczynił Persję potęgą regionalną.

Jego kariera wojskowa rozpoczęła się od wstąpienia do armii irańskiej pod wodzą szacha Humajuna, a jego talent i umiejętności taktyczne szybko zostały zauważone. Nadir Szach wyróżniał się niezwykłą determinacją, strategicznym myśleniem i nieustępliwością w walce. Jego sukcesy wojskowe przyczyniły się do jego rosnącej popularności wśród żołnierzy i ludności. W 1736 roku po obaleniu dynastii Safawidów, Nadir Szach koronował się na szacha Iranu, rozpoczynając okres rządów, który naznaczony był zarówno wielkimi osiągnięciami jak i brutalnością.

Jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Nadira Shaha była Rebelia na Isfahan w 1723 roku. Miasto Isfahan, dawna stolica Persji, było ważnym ośrodkiem kulturowym i politycznym. W tym czasie Isfahan znajdował się pod kontrolą zwolenników dynastii Safawidów, którzy sprzeciwiali się rosnącej potędze Nadira Shaha.

Rebelia wybuchła z powodu niezadowolenia mieszkańców Isfahanu z polityki Nadira Shaha, który wprowadził nowe podatki i ograniczenia w celu finansowania swoich kampanii wojskowych. Uważano go za człowieka zbyt ambitnego i bezwzględnego, który pragnie skupić całą władzę w swych rękach. Mieszkańcy Isfahanu byli również zaniepokojeni rosnącym wpływem Nadira Shaha na religię i tradycje Persji, co budziło obawy o zmianę status quo i naruszenie ustalonego porządku społecznego.

Nadir Szach zareagował na bunt w Isfahanie z nieposkromioną energią. Dowodził osobiście armią i obległ miasto.

Po tygodniach intensywnych walk i bombardowania miasta, Nadir Szach zdołał pokonać obrońców Isfahanu. Bunt został krwawo stłumiony.

Zdobycie Isfahanu było przełomowym momentem w karierze Nadira Shaha. Pokazało jego siłę militarną i determinację w walce o władzę. Zwycięstwo nad buntownikami w Isfahanie przyniosło mu również poszanowanie wśród innych książąt i dowódców wojskowych, którzy zaczęli uznawać go za lidera godnego poparcia.

Po upadku dynastii Safawidów Nadir Szach rozpoczął ekspansję terytorialną Persji. Pod jego rządami Persja osiągnęła szczyt swojej potęgi militarnej i terytorialnej w XVIII wieku. W kampaniach prowadzonych z niezwykłą skutecznością Nadir Szach podbił Afganistan, Indie, Kaukaz i Azję Mniejszą.

Nadir Szach był jednak postacią kontrowersyjną. Oprócz wielkich sukcesów wojskowych i politycznych, jego panowanie było naznaczone okrucieństwem. Znany był z brutalnego karania przeciwników politycznych, a podczas swoich kampanii wojennych często stosował taktyki terroru w celu złamania oporu przeciwników.

Nadir Szach został zamordowany w 1747 roku przez własnych żołnierzy, którzy buntowali się przeciwko jego tyranii. Jego śmierć zakończyła okres świetności Persji, a kraj ponownie pogrążył się w chaosie politycznym. Chociaż jego panowanie było krótkie i burzliwe, Nadir Szach pozostawił trwały ślad w historii Iranu. Był jednym z najwybitniejszych dowódców wojskowych w historii tego kraju, który zjednoczył Persję i uczynił ją potęgą regionalną.

Jego historia jest jednak również przestrogą przed niebezpieczeństwami władzy absolutnej i okrucieństwem tyranii.